Midden in Frankrijk liggen de Monts du Cézalier, een gebergte dat ongerept en ruig is. Het is de dunst bevolkte en onbekendste streek van Frankrijk. Geen gebergte met hoge pieken, verrassende rotspartijen en driftig stromende beken. De ruigte zit in de verlatenheid en eindeloosheid. Een godverlaten plek. Jaren geleden toen ik de buurt was van de Monts du Cézalier kon ik een bezoek aan deze woestenij niet weerstaan. Een dag heb ik rondgezworven door een bar landschap met alleen gras onder me en de lucht boven me. Er staat nergens een huis, er groeit nergens een boom. Je hoort nergens geluiden van menselijke aanwezigheid. Er is helemaal niets, alleen de eenzaamheid regeert. Toen ik aan het eind van de dag weer afdaalde, kwam ik als eerste een boom tegen. Hij stond alleen in het begin van een dal. Die ervaring vergeet ik nooit meer. Die boom, het gehele universum vouwde zich open; alle levenskracht explodeerde in dat ene moment.
Zo’n dag wens ik iedereen toe. Geef voor een dag de macht aan niets en alles wordt duidelijk. Onderzoek je eenzaamheid. Onderzoek je afgescheidenheid. Ga naar de onbewoonde streken in jezelf, streken die je nooit hebt bezocht en geen mens kent. Ga naar de godverlaten oorden van je geest. Ga! Ga naar de woestenij. Ga met het gevoel dat je niet meer hoeft terug te keren. Ga! Ga en kijk niet om. Hier ligt de barre werkelijkheid van je geest zij aan zij met diep vertrouwen. Het eerste wat je ziet als je vanuit die stilte de wereld in kijkt is een wonder.
Dit is wat we doen als we zitten op ons kussentje. Elk moment van de dag stap je in dat onvoorstelbare niets. We weten niet waar we heen gaan, we weten niet wat de toekomst ons brengt, als vluchtelingen gaan we voort. Elk moment kunnen we gaan zonder om te kijken. Dat is de ervaring van het moment. Elk moment kunnen we een wonder ervaren.